Bijzonder Rimini

JOEPIE!!!!! EINDELIJK!!!!! Na meer dan 10 maanden op en af mailen en heel wat diplomatische bochten is er nu de doorbraak waar we echt naar toe werkten: de AUTAUT-site is geoptimaliseerd. Luca, de webmaster, vereerde ons met een persoonlijk bezoekje met vragenrondje. Blij waren we dan ook toen we ,dankzij Inge, onmiddellijk konden zien dat nu de site echt kan wat ze belooft! En met het persoonlijke mailadres van Luca komen nu zeker al veel verder.

Even had het er op geleken dat hij niet zou komen opdagen. Programmawijziging de eerste dag en natuurlijk was het nu net deze sessie die verdween van de agenda. In de plaats kregen ze wel een heel aangrijpende getuigenis van een vader en moeder van een leerling van CEIS.

Voor degenen die het nog niet wisten, is er in Italia geen buitengewoon onderwijs. Iedereen samen uit en samen thuis. Bewonderenswaardig maar het is soms een uitdaging voor velen met niet altijd pasklare antwoorden. Dus ook hier wordt enorm creatief nagedacht. 'Met weinig veel doen', is toch een internationale onderwijsgedachte. Maar 1 leerkracht op 6 leerlingen en dan in heel wat gevallen one-to-one-teaching is en blijft bij ons ondenkbaar!

En eten in een klaslokaal (hygiene?), open schoolpoorten (ontsnappingsgevaar), kiezelsteentjes overal (uitermate geschikt om te gebruiken voor alternatieve doeleinden), hout in plaats van bakstenen (brandgevaar), ... Het zijn maar enkele voorbeelden hoe 'anders' het toch weer is. Soms stonden we er gewoon bij en keken er naar.

Het eventjes allemaal laten inwerken zonder er echt een oordeel over te vellen want 'bijzondere' toestanden geven het Italiaanse onderwijs net wat meer kleur. Om maar te zwijgen over het feit dat alle vrouwelijke leerkrachten met een blauwe werkschort voor de klas staan en de mannelijke collega's dit niet moeten! Discriminatie of het bevestigen van een rollenpatroon?

Na drie dagen reizen zijn we soms ook wel 'lost in translation' en 'lost in "gelato"': Nutella, Smurfenijs, Limencello, Panacotta, Frutta di Bosca,..... En terwijl Stallie hier eindelijk de hotelcomputer in bezit heeft genomen zitten de twee andere ladies naar de zonsondergang te staren op het strand van Rimini.

We hebben vernomen dat heel wat collega's blijkbaar in de ziekeboeg verblijven. Het zal ons dan ook hopelijk in dank worden afgenomen dat we in een van de vele Maria-kappellekes of kerken die we hier op weg naar de Osteria tegenkomen een extra grote kaars zullen aansteken!

P.S.: Werken met em qwerty-toetsenbord is geen sinecure en daarnaast bestaat er in ht Italiaans geen deelteken. Sorry, voor de eventuele gemaakte spellingsfouten. Ondertussen staan hier coole mannen in Italiaans maatpak te wachten op een vrije internetaansluiting!