Blijkbaar waren we als Vlamingen erg populair in Roemenië want we komen uitgebreid in beeld tijdens het TV-nieuws tijdens de projectmeeting in Roemenië. De commentaren zijn in het Roemeens, dus ze kunnen ons laten vertellen wat ze zelf willen uiteraard. Maar we zijn er toch fier op. Crea in Sint-Janshof trekt duidelijk de aandacht!
donderdag 26 mei 2011
vrijdag 20 mei 2011
Slechts een begin
De laatste meeting in Rimini luidde het einde van ons Comeniusproject in. We hebben de voorbije 2 jaren hard gewerkt, met vallen en opstaan weliswaar, maar we kunnen zeker stellen dat we een serieuze vooruitgang hebben geboekt.
De website is gevuld geraakt met materiaal en de aanmaak van dit materiaal heeft er ook toe geleid dat in onze school de start gemaakt is voor een databank met tips en praktijkvoorbeelden.
We hebben onze ogen de kost gegeven, kunnen vergelijken met andere partners om dan te concluderen dat we het ook nog niet zo slecht aanpakken in onze eigen school. We hebben ons ook vragen gesteld voor de toekomst. Waar willen we naartoe? Tot waar kunnen we gaan? Waar eindigt het voor ons?
Zo is dit project geen eind, maar slechts een begin van een proces dat we in onze school verder moeten zetten. Laat die databank maar groeien en vooral ... laat ons nadenken over onze toekomst!
De website is gevuld geraakt met materiaal en de aanmaak van dit materiaal heeft er ook toe geleid dat in onze school de start gemaakt is voor een databank met tips en praktijkvoorbeelden.
We hebben onze ogen de kost gegeven, kunnen vergelijken met andere partners om dan te concluderen dat we het ook nog niet zo slecht aanpakken in onze eigen school. We hebben ons ook vragen gesteld voor de toekomst. Waar willen we naartoe? Tot waar kunnen we gaan? Waar eindigt het voor ons?
Zo is dit project geen eind, maar slechts een begin van een proces dat we in onze school verder moeten zetten. Laat die databank maar groeien en vooral ... laat ons nadenken over onze toekomst!
dinsdag 10 mei 2011
Presenteren
We worden er goed in, in presenteren. Voor de allerlaatste meeting hadden we enkele pareltjes voorbereid. We laten jullie graag meegenieten.
Social skills in training level 1
View more presentations from Comenius Sint-Janshof
Social skills in training level 2
View more presentations from Comenius Sint-Janshof
Social skills in training level 3
View more presentations from Comenius Sint-Janshof
Rimini final questions
View more presentations from Comenius Sint-Janshof
zaterdag 7 mei 2011
vrijdag 6 mei 2011
The end
De dag startte even zonnig als de vorige. De lekkere gelato van gisteren in het achterhoofd houdend vatten we de tocht naar de school aan voor de laatste presentaties, evaluaties, vragen, filmpjes en zo meer. Een dag waar heel wat woorden aan te pas zouden komen dus. We zagen op het computerscherm dat de buitentemperatuur in stijgende lijn ging, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Tijdens de middagpauze werden we getrakteerd op een stuk pizza, waarna we nog een namiddagje door gingen met presenteren, vragen oplossen en evalueren.
Traditioneel werd de meeting afgesloten met het uitwisselen van presentjes. Op dat moment realiseerden we ons ook dat het de laatste keer was dat we mekaar in real life zouden ontmoeten. sommigen onder ons legden deze legden deze laatste samenkomst nog snel vast op GSM-film met als hoogte punt en slotbeeld een close-up van zichzelf. Een groepsfoto genomen door een fotograaf met enorm veel oog voor de belichting (zie onderaan) en een dankwoordje van Giovanni betekenden het einde van deze vergaderdag.
Moe maar voldaan trokken we nog even het centrum in om enkele nieuwe ijssmaken te proeven. De fragola, nocciole en de extra fondant scoorden de hoogste punten! Er werden nog enkele souvenirs en nieuwe lippenstift aangekocht (Stallie happy) met de belofte dat deze NIET in de handbagage werden vervoerd richting België.
Dadelijk trekken we nog even richting kust om gezellig samen met de Roemenen het laatste avondmaal te verorberen en wat te keuvelen. Daarna pakken we onze valies in zodat we morgen op ons gemak richting Bologna kunnen sporen.
Ciao!
Traditioneel werd de meeting afgesloten met het uitwisselen van presentjes. Op dat moment realiseerden we ons ook dat het de laatste keer was dat we mekaar in real life zouden ontmoeten. sommigen onder ons legden deze legden deze laatste samenkomst nog snel vast op GSM-film met als hoogte punt en slotbeeld een close-up van zichzelf. Een groepsfoto genomen door een fotograaf met enorm veel oog voor de belichting (zie onderaan) en een dankwoordje van Giovanni betekenden het einde van deze vergaderdag.
Moe maar voldaan trokken we nog even het centrum in om enkele nieuwe ijssmaken te proeven. De fragola, nocciole en de extra fondant scoorden de hoogste punten! Er werden nog enkele souvenirs en nieuwe lippenstift aangekocht (Stallie happy) met de belofte dat deze NIET in de handbagage werden vervoerd richting België.
Dadelijk trekken we nog even richting kust om gezellig samen met de Roemenen het laatste avondmaal te verorberen en wat te keuvelen. Daarna pakken we onze valies in zodat we morgen op ons gemak richting Bologna kunnen sporen.
Ciao!
donderdag 5 mei 2011
Een dag vol leuke verrassingen
Nadat we gisterenavond weer aangekomen waren in het hotel vonden we het wel de moeite waard om over te gaan tot een nachtspel. Dat hadden we immers nog niet gehad tijdens ons project! Doel van het spel: Zoek de portefeuille van An. Hierbij schakelden we volgende medespelers in: de kamergenoten Caroline en Inge, An zelf en het personeel van hotelbalie (een rijpe 70-jarige). Vermits we er niet in slaagden dit doel te bereiken besloten we over te stappen op een ander level: organiseer reispapieren voor An en voorkom misbruik van verdwenen documenten. Hierbij hadden we andere medespelers nodig. We konden rekenen op Google, DOCstop, CARDstop, de Italiaanse partners, Marc en het Belgische consulaat in Bologna. Omdat we volop voor de overwinning wilden gaan begonnen we de dag erg vroeg met een ontbijt om 6.45 uur. Daar kregen we echter een ongelooflijke voorzet die ons recht naar ons doel leidde: de ontbijtzaal was niet gekuist, dus de portefeuille lag nog steeds waar we hem hadden achtergelaten: onder de ontbijttafel. Dan maar over naar het echte programma van de dag!
Voor dag en dauw namen we de trein naar Bologna om aan de universiteit een gesprek aan te gaan met professor Angelo Errani, dé specialist wat betreft 'special needs education' in Italië. Hij vertelde vol lof over de meerwaarde van inclusie. Vroeger werkte men in Italië ook met scholen voor buitengewoon onderwijs. Deze grote scholen waren ingericht per type handicap en lagen verspreid over het ganse land. Leerlingen konden niet anders dan er op internaat gaan omwille van de afstanden. In 1977 is men overgschakeld op inclusie. Per 40 leerlingen zijn er 3 leerkrachten en 1 special needs leerkracht. De leerlingen worden vaak verdeeld in 2 groepen van 20 leerlingen en er zijn dan telkens 2 leerkrachten die een groep begeleiden. Op deze manier moet het bij ons ook wel lukken dachten we, maar we vermoeden dat de plannen rond leerzorg niet echt in deze omkadering voorzien.
Tussendoor dachten we even gauw koffie uit de universiteitsautomaat te halen vermits ons nachtspel en het vroege opstaan toch wel sporen nalieten. Italiaans blijkt niet onze sterkste kant te zijn, want we zijn erin geslaagd om na een foute koffiekeuze het toevoegen van wat warm water volledig te laten mislukken met een eigenaardig resultaat in de automaat tot gevolg. Maar goed, we hadden iets bemachtigd dat op koffie leek!
Na het debat met de professor zorgden de Italianen ervoor dat de man in kwestie ook een beetje zicht kreeg op het project. Een babbeltje over de Belgische situatie leerde ons dat de man familie had in België en hij dus eigenlijk wel wat op de hoogte was van het Belgische onderwijssysteem. Na onze babbel gingen we nog even op pad om de honneurs waar te nemen op een congres waar een andere professor graag even de handjes wilde schudden. Ondertussen konden we een hapje mee eten van het congresbuffet.
Op onze terugweg richting station stopten we voor een troostprijs: An trakteerde het spelteam op een ijsje. Perfect wat we nodig hadden. We wierpen nog een snelle blik op enkele Bolognese architecturale schoonheden en besloten zaterdag onze reis af te sluiten met een grondigere studie. Op de trein eiste de korte nacht zijn tol en vielen de ogen even toe. Aangekomen in Rimini was het opfris-, blog- en fototijd. Fris en monter zoeken we dadelijk een hapje eten in de buurt met hopelijk het vooruitzicht op een nacht met iets meer uren slaap dan de vorige!
Voor dag en dauw namen we de trein naar Bologna om aan de universiteit een gesprek aan te gaan met professor Angelo Errani, dé specialist wat betreft 'special needs education' in Italië. Hij vertelde vol lof over de meerwaarde van inclusie. Vroeger werkte men in Italië ook met scholen voor buitengewoon onderwijs. Deze grote scholen waren ingericht per type handicap en lagen verspreid over het ganse land. Leerlingen konden niet anders dan er op internaat gaan omwille van de afstanden. In 1977 is men overgschakeld op inclusie. Per 40 leerlingen zijn er 3 leerkrachten en 1 special needs leerkracht. De leerlingen worden vaak verdeeld in 2 groepen van 20 leerlingen en er zijn dan telkens 2 leerkrachten die een groep begeleiden. Op deze manier moet het bij ons ook wel lukken dachten we, maar we vermoeden dat de plannen rond leerzorg niet echt in deze omkadering voorzien.
Tussendoor dachten we even gauw koffie uit de universiteitsautomaat te halen vermits ons nachtspel en het vroege opstaan toch wel sporen nalieten. Italiaans blijkt niet onze sterkste kant te zijn, want we zijn erin geslaagd om na een foute koffiekeuze het toevoegen van wat warm water volledig te laten mislukken met een eigenaardig resultaat in de automaat tot gevolg. Maar goed, we hadden iets bemachtigd dat op koffie leek!
Na het debat met de professor zorgden de Italianen ervoor dat de man in kwestie ook een beetje zicht kreeg op het project. Een babbeltje over de Belgische situatie leerde ons dat de man familie had in België en hij dus eigenlijk wel wat op de hoogte was van het Belgische onderwijssysteem. Na onze babbel gingen we nog even op pad om de honneurs waar te nemen op een congres waar een andere professor graag even de handjes wilde schudden. Ondertussen konden we een hapje mee eten van het congresbuffet.
Op onze terugweg richting station stopten we voor een troostprijs: An trakteerde het spelteam op een ijsje. Perfect wat we nodig hadden. We wierpen nog een snelle blik op enkele Bolognese architecturale schoonheden en besloten zaterdag onze reis af te sluiten met een grondigere studie. Op de trein eiste de korte nacht zijn tol en vielen de ogen even toe. Aangekomen in Rimini was het opfris-, blog- en fototijd. Fris en monter zoeken we dadelijk een hapje eten in de buurt met hopelijk het vooruitzicht op een nacht met iets meer uren slaap dan de vorige!
Shit happens
Na de hectische reis van gisteren begonnen we vandaag de dag met het idee dat alle andere zaken slechts futiliteiten kunnen zijn. Geen stress dus, zelfs toen de dag startte met een stevige regenbui. De auto bracht ons droog naar de school waar we de presentaties rond sociale vaardigheden zouden geven. De directeur van de school had vlak voor onze aankomst de overheadprojector laten vallen, waardoor we het leven door een roze bril zagen. Maar nee, geen stress! Shit happens!
De Turkse partners waren nog niet bij de groep vermits ze na een gemiste vlucht nog 'ergens' onderweg vertoefden. Maar ja, shit happens, in de loop van de dag voegden ze zich bij de groep.
Als Belgen maken we graag een goede indruk, dus we hadden pareltjes van presentaties voorbereid. Resultaat: alleen de Ierse en Belgische presentaties zijn achter de rug. De rest zal voor vrijdag zijn. Maar alweer: geen stress!
Ook in onze partnerlanden heerst weinig stress. In Ierland kookt men in de klas op de gekende campinggaz vuurtjes. Bij ons is zoiets ondenkbaar. Tijdens een toer door de school zagen we hoe enkele 5-jarige kleuters naar aanleiding van een probleem alleen in een klas zaten te bespreken hoe ze de zaak een volgende keer zouden aanpakken. De leerkracht wachtte buiten op de speelplaats tot de bespreking achter de rug was. En zowaar, na enkele afspraken ruimden de kleuters hun stoel op en gingen ze weer naar buiten. Nadien hoorden we dat de speelplaats ook na de schooluren gebruikt kan worden want elke leerling heeft een sleutel van de poort. Stel je voor!
Na de schooltoer hadden we een klein uurtje de tijd om snel Rimini te doorkruisen. Jammer genoeg was HET bakkertje dicht, maar de zon was ondertussen wel van de partij.
Daarna was er tijd voor cultuur. Luca pikte ons op met de bus en we hotsten voor de verandering over de Italiaanse bodem richting Santarcangelo di Romagna. Daar kregen we een rondleiding in 'Allo Allo stijl' over 'ze stones and ze bricks and zecret places zej sink zej oewans hed'. Strijkmolens en kelders hebben geen geheimen meer voor ons. Ook een museum in Bokrijkstijl vertelde ons de weg van graan tot bloem met als afsluiter een diner met de hele groep. The A-team bus bracht ons weer naar het hotel en de dag zat erop.
Een vooruitblik op morgen ...
Om 6.15 uur loopt de wekker af want om 6.45 uur moeten we aan het ontbijt verschijnen. Daarna een race naar het station om de trein te halen richting Bologna waar we aan de universiteit worden verwacht.
De Turkse partners waren nog niet bij de groep vermits ze na een gemiste vlucht nog 'ergens' onderweg vertoefden. Maar ja, shit happens, in de loop van de dag voegden ze zich bij de groep.
Als Belgen maken we graag een goede indruk, dus we hadden pareltjes van presentaties voorbereid. Resultaat: alleen de Ierse en Belgische presentaties zijn achter de rug. De rest zal voor vrijdag zijn. Maar alweer: geen stress!
Ook in onze partnerlanden heerst weinig stress. In Ierland kookt men in de klas op de gekende campinggaz vuurtjes. Bij ons is zoiets ondenkbaar. Tijdens een toer door de school zagen we hoe enkele 5-jarige kleuters naar aanleiding van een probleem alleen in een klas zaten te bespreken hoe ze de zaak een volgende keer zouden aanpakken. De leerkracht wachtte buiten op de speelplaats tot de bespreking achter de rug was. En zowaar, na enkele afspraken ruimden de kleuters hun stoel op en gingen ze weer naar buiten. Nadien hoorden we dat de speelplaats ook na de schooluren gebruikt kan worden want elke leerling heeft een sleutel van de poort. Stel je voor!
Na de schooltoer hadden we een klein uurtje de tijd om snel Rimini te doorkruisen. Jammer genoeg was HET bakkertje dicht, maar de zon was ondertussen wel van de partij.
Daarna was er tijd voor cultuur. Luca pikte ons op met de bus en we hotsten voor de verandering over de Italiaanse bodem richting Santarcangelo di Romagna. Daar kregen we een rondleiding in 'Allo Allo stijl' over 'ze stones and ze bricks and zecret places zej sink zej oewans hed'. Strijkmolens en kelders hebben geen geheimen meer voor ons. Ook een museum in Bokrijkstijl vertelde ons de weg van graan tot bloem met als afsluiter een diner met de hele groep. The A-team bus bracht ons weer naar het hotel en de dag zat erop.
Een vooruitblik op morgen ...
Om 6.15 uur loopt de wekker af want om 6.45 uur moeten we aan het ontbijt verschijnen. Daarna een race naar het station om de trein te halen richting Bologna waar we aan de universiteit worden verwacht.
dinsdag 3 mei 2011
Murphy in de valies
Tijdens onze allerlaatste projectmeeting besloten we een extra reiziger mee te nemen: Murphy. Het begon al in Charleroi. Georganiseerd als we zijn hadden we besloten mooi op tijd te vertrekken. Om 6 uur vertrok de 'bus' via Mechelen richting Overijse om daarna de luchthaven op te zoeken. Alles lukte goed, een kleine niet aangegeven omleiding buiten beschouwing gelaten, en we waren zoals gepland ruimschoots op tijd in de luchthaven. Na een tasje koffie bij Paul gingen we (ook alweer ruim op voorhand) naar de security. Toen werden we geconfronteerd met post-Osama-stress. Nog nooit hebben we zoiets gezien. De rij was geweldig lang en het duurde ook allemaal geweldig lang. De Osama stress sloeg na ongeveer een uur ook over op ons vermits de kans dat we niet op tijd op ons vliegtuig zouden zitten met de minuut groter werd. De bereidwilligheid van het plaatselijke security personeel was niet echt overtuigend te noemen, om niet te zeggen onbestaand. In tegendeel ... Van zodra we aanhaalden dat we echt wel heel dringend op dat vliegtuig moesten ging alles zo mogelijk nóg trager. Vooral lippenstift en een peer van onbekend merk bleken een bedreiging te vormen voor de mensheid. Een plastic zakje van 2 euro zou dat probleem verhelpen. An en Inge renden al naar de gate in de hoop de mensen daar te kunnen overtuigen dat ze moesten wachten op de andere twee collega's. Mits genoeg geratel over security personeel dat 'faché' was hebben we toch de tijd kunnen rekken. Marc en Caroline kwamen aangerend en we mochten het vliegtuig nog op. OEF!
Wind, wolken en bergen leverden zoals altijd behoorlijk wat turbulentie op. Na een vlotte vlucht kwamen we hotsend op Italiaanse bodem terecht. Alweer OEF! Tijd voor een eerste Italiaanse panini. Die vonden we recht tegenover het treinstation. Het vlees op sommige panini's was moeilijk klein te krijgen, maar de inwendige mens was alvast versterkt.
Dan maar weer naar het station waar we nog rustig de tijd zouden hebben om een drankje te kopen vermits onze trein naar Italiaanse gewoonte 25 minuten vertraging had. Met 4 op een rij stonden we naar het aankondigingenbord te kijken tot men ons minstens zou vertellen op welk perron de trein werd verwacht. Gelukkig waren we tijdig terug in het station, want al starend naar het bord kregen we te zien dat de trein plots versneld was en de vertraging nog maar 15 minuten bleek te zijn. Het perron? Dat bleef een raadsel! 2 minuten voor de vertrektijd kregen we toch nog voldoende info om naar het juiste perron te rennen. De trein is altijd een beetje reizen, ook in Italië. Nadat de koffer op wieltjes van Marc na een remactie van de trein even door het compartiment reed kregen we de conducteur op bezoek. Een vriendelijke man die in vlot Italiaans een hele uitleg begon te doen over het valideren van ticketjes en boetes van 147 euro. Gelukkig kan je als buitenlander doen alsof je het helemaal niet begrijpt. Vriendelijk lachen, dom kijken en na nog wat meer vlot Italiaans wenste hij ons een goede reis!
Aankomst in Rimini: eindelijk! Even opfrissen in het hotel en daarna een wandelingetje in de buurt. Op het strand troffen we enkele 'die hards' aan die al lagen te zonnen. Wij hebben het bij een terrasje gehouden met zicht op enkele Italiaanse mannen die Bocce speelden. Na een lekkere pizza/pasta troffen we onze Italiaanse gastvrouwen in het hotel. We overliepen het programma, kregen enkele nuttige tips en maakten afspraken voor onze eerste meetingdag morgen.
Dan maar vroeg naar bed, zonder Osama en Murphy! De dag was erg lang en de post-Osama-stress laat zijn sporen na. Morgen verdiepen we ons in het thema 'sociale vaardigheden' en brengen de verschillende landen in een presentatie voor hoe zij hier op school rond werken. Verder bezoeken we de school van ons gastland. We kijken er naar uit!
Wind, wolken en bergen leverden zoals altijd behoorlijk wat turbulentie op. Na een vlotte vlucht kwamen we hotsend op Italiaanse bodem terecht. Alweer OEF! Tijd voor een eerste Italiaanse panini. Die vonden we recht tegenover het treinstation. Het vlees op sommige panini's was moeilijk klein te krijgen, maar de inwendige mens was alvast versterkt.
Dan maar weer naar het station waar we nog rustig de tijd zouden hebben om een drankje te kopen vermits onze trein naar Italiaanse gewoonte 25 minuten vertraging had. Met 4 op een rij stonden we naar het aankondigingenbord te kijken tot men ons minstens zou vertellen op welk perron de trein werd verwacht. Gelukkig waren we tijdig terug in het station, want al starend naar het bord kregen we te zien dat de trein plots versneld was en de vertraging nog maar 15 minuten bleek te zijn. Het perron? Dat bleef een raadsel! 2 minuten voor de vertrektijd kregen we toch nog voldoende info om naar het juiste perron te rennen. De trein is altijd een beetje reizen, ook in Italië. Nadat de koffer op wieltjes van Marc na een remactie van de trein even door het compartiment reed kregen we de conducteur op bezoek. Een vriendelijke man die in vlot Italiaans een hele uitleg begon te doen over het valideren van ticketjes en boetes van 147 euro. Gelukkig kan je als buitenlander doen alsof je het helemaal niet begrijpt. Vriendelijk lachen, dom kijken en na nog wat meer vlot Italiaans wenste hij ons een goede reis!
Aankomst in Rimini: eindelijk! Even opfrissen in het hotel en daarna een wandelingetje in de buurt. Op het strand troffen we enkele 'die hards' aan die al lagen te zonnen. Wij hebben het bij een terrasje gehouden met zicht op enkele Italiaanse mannen die Bocce speelden. Na een lekkere pizza/pasta troffen we onze Italiaanse gastvrouwen in het hotel. We overliepen het programma, kregen enkele nuttige tips en maakten afspraken voor onze eerste meetingdag morgen.
Dan maar vroeg naar bed, zonder Osama en Murphy! De dag was erg lang en de post-Osama-stress laat zijn sporen na. Morgen verdiepen we ons in het thema 'sociale vaardigheden' en brengen de verschillende landen in een presentatie voor hoe zij hier op school rond werken. Verder bezoeken we de school van ons gastland. We kijken er naar uit!
maandag 2 mei 2011
De geschiedenis van een project
Van 2-9 mei 2011 worden scholen uitgenodigd de Europese samenwerking van scholen te vieren door middel van de activiteiten in het kader van de Comeniusweek.
Ter gelegenheid van deze Comeniusweek geven we jullie graag de geschiedenis van ons Comeniusproject mee in weinig woorden en meer beelden ...
Ter gelegenheid van deze Comeniusweek geven we jullie graag de geschiedenis van ons Comeniusproject mee in weinig woorden en meer beelden ...
Abonneren op:
Posts (Atom)