Stallie, doe iets!

Zo begon de laatste meetingdag in Turkije.  De vermoeidheid slaat toe waardoor de domste dingen, zoals het openen van de deur naar de toiletten, niet meer lukken.
Alweer stapten we op ons busje voor een stevige reis naar Manisa.  Daar bezochten we een centrum voor autisme: OCEM.  Je kan het centrum vergelijken met een klein dorpje.  In een weidse vlakte tussen enkele bergen staan enkele gebouwen.  In deze gebouwen vinden we een veelheid van zaken terug: kleuterklassen, lokalen voor 7- tot 15-jarigen, werkateliers voor 15-plussers.  Verder zagen we ook een serre, een voetbalveld, een sporthal in aanbouw, een aula, ...  Het hele centrum kwam tot stand door (dit klinkt onvoorstelbaar, ik weet het) Caritas International.  De katholieke organisatie financierde een moslim organisatie.  Mooi gebaar toch, niet waar?  Een andere weldoener is Mehmet Okur, een Turks bekend basketbalspeler.

Op het terrein liepen ook enkele honden en katten rond en werkte men met paarden.  Ook een zwembad behoorde tot de standaarduitrusting.  We bezochten een hout-metaalatelier waar men allerlei zaken fabriceerde gemaakt van resten.  Recyclage is een steeds weerkerend thema in dit centrum.  Verder werden ook hier alweer de plastic schoenbeschermers gemaakt die in de hele regio op veel plaatsen gebruikt worden.
Na de heel erg interessante rondleiding keuvelden we nog wat na bij uiteraard een tasje Turkse thee.  Daarna weer de bus op richting Manisa centrum voor een echte Turkse Kebap.  De onze lijkt er niet eens op van ver!  Nog even de lokale winkeltjes bezoeken en dan alweer de bus op voor de terugrit naar het hotel.
In het hotel werden we opgewacht door collega's van de gastschool aangevuld met enkele oud-collega's: Bülent en Mahmut.  Ze vergezelden ons tijdens het diner en leerden de groep enkele Turkse dansen aan.

En zo eindigde de laatste meetingdag.  Morgenvroeg staat er hopelijk alweer een busje of iets dergelijks op ons te wachten zodat we op de luchthaven geraken.  Om 7 uur vatten we de terugreis aan, een pak ervaringen en indrukken rijker.  Merhaba Turkije!!

Hop on hop off

In elke grote stad kan je de hop on hop off bus nemen om van de ene naar de andere bezienswaardigheid te trekken.  Vandaag hadden onze Turkse partners een bus georganiseerd om van de ene naar de andere school te reizen.  Hoewel het soms leek alsof wij zelf de bezienswaardigheden waren, hebben we toch weer een hoop indrukken opgedaan.

We zijn de dag gestart in het RAM, een soort plaatselijk CLB.  Zij behandelen 450.000 studenten en slagen erin om in een half uur een test af te nemen van studenten waarna ze een rapport opstellen.  Daarna trokken we naar een school voor buitengewoon onderwijs.  In deze school zaten kinderen vanaf 3 jaar. Daarna is er voor elke leeftijd wat wils tot zelfs volwassenen toe. Tijdens een soort volwassenenwerking worden jobvaardigheden bijgebracht.  We sloten ons bezoek daar af met een concert van het schoolkoor.
Na de 'special needs school' waar we nog even tussendoor wat plaatselijke hapjes te verorberen kregen, was er een lunch voorzien (voor zover we dat nog op kregen) in een gewone secundaire school.  Ook daar waren we een enorme attraktie.
Na de lunch trokken we naar het langverwachte rehabilitation center.  Logopedie kwam er niet echt aan bod, wel veel kiné.  Verder werd er individueel gewerkt aan schoolse vaardigheden.  Na nog meer koekjes bracht de bus ons naar het hotel voor de projectmeeting.  We bespraken nog enkele details over de website die nu trouwens zeer vlot werkt en we stelden enkele deadlines.  We regelden nog wat praktische zaken voor het bezoek aan ons land en besloten daarna dat de dag voldoende gevuld was geweest en onze hoofden wat rust konden gebruiken.

Morgen bezoeken we nog een andere ondersteunende instantie in Manisa en krijgen we ook wat vrije tijd om de souvenirs voor het thuisfront te bemachtigen.  's Avonds hebben we een diner met de collega's van de Turkse partnerschool.  Ook enkele oud-collega's van de school en de oud-directeur die we vorig jaar hebben ontmoet zullen aansluiten.  Het belooft een gezellige avond te worden!

Zaterdagochtend zijn we vroeg uit de veren om de terugreis aan te vatten.  Als alles goed gaat vertrekt onze bus om 7 uur in het hotel en zijn we om 9 uur in de luchthaven.  Om 11 uur gaan we de lucht in en om 13.30 uur landen we weer.  En 's avonds begroeten we jullie, waarschijnlijk heel erg moe, op de fuif.

De foto's zijn aangevuld met enkele kiekjes van vandaag.

Foto's

De eerste foto's staan online!

Klik hier om ze wat trager te bezichtigen.

(School-)Busje komt zo

Dag 1 van het officiële programma zit er op! En we hebben al heel wat gezien, geroken, gevoeld, geproefd en geobserveerd. Eenmaal op de bus met de juiste chauffeur, begonnen we er aan! Na een avontuurlijke (soms dachten we even dat de bus het zou begeven!) rit doorheen het heuvelachtige landschap arriveerden we dan in Koprubasi Ataturk Primary School. De ontvangst was warm en heel hartelijk! Heel het lerarenkorps en vele leerlingen stonden ons op te wachten. De eau de cologne stroomde met de liters en we kregen al snel de eerste 'authentic' lokum te verorberen.
Allemaal heel enthousiaste gezichten en vooral nieuwsgierige blikken. Binnen de kortste keren hadden we de indruk dat het volledige dorp gemobiliseerd was om ons te verwelkomen. We kregen een school te zien waar we soms wel eventjes van schrokken. Om niet te zeggen dat het menig TAC'er een nachtmerrie zou bezorgen. Maar toch waren er weer zo van die heel bijzondere momenten. Een kleine greep uit het assortiment van Turkse onderwijs-impressies:
- 'special needs'-leerlingen zijn eigenlijk niet verplicht om naar school te komen. Ze worden wel enorm gestimuleerd om te komen!
- leerplicht tot 14 jaar! Wat daarna volgt dat is voor morgen!
- dat omwille van de onderwijshervorming de school momenteel heel wat leerkrachten mist om de school draaiende te houden. Maar de kinderen blijven wel komen!
- dat de kinderen ook hier hun schooluniform 'pimpen' met coole opstrijkprentjes of kanten boordjes. En sommigen dragen zelfs een das!
- dat in dit eerder bouwvallig ogende gebouw bijna ieder klaslokaal een 'clever-board' had. Over contrasten gesproken!
- dat ouders van 'special needs'-kinderen maandelijks een financiële bijdrage ontvangen zodat ze het belang inzien van onderwijs!
- dat de afstanden tussen school en thuis niet te onderschatten zijn!
- dat in ieder klaslokaal nog vele prenten van hun geliefde grote hervormer 'Ataturk' hangen.
- ....

Daarnaast zorgden onze Turkse gastheren (vele mannen in het straatbeeld, weinig vrouwen!) en vrouwen er voor dat we de lokale culinaire specialiteiten mochten proeven. We werden menig maal gefotografeerd en dit vooral door de leerlingen zelf! In de meeste klaslokalen werden we opgewacht met de grote glimlach op het gezicht. Werden we achtervolgd met vragen zoals 'Where are you from?' of 'What is your name?'. Kregen we kunstwerkjes overhandigd en zijn we nu ook gevrijwaard van het kwade door het zelfgemaakte armbandje met het beschermende 'evil eye' erin verwerkt.

Als kers op de taart werden we nog door enkele super enthousiaste leerlingen verrast met een mini gitaar concert! Het enthousiasme en de vreugde die daar in een klaslokaal te voelen was en dat vooral van de leerlingen kwam dat deed even de vermoeidheid vergeten.

Dus vandaag vonden we in het onherbergzame Turkije een bijzondere school terug waar kinderen vooral mogen thuiskomen. Het kinderrecht onderwijs wordt hier een heel warm hart toegedragen en ook al zal men pas het komende kalenderjaar weer pas de nodige krachten vinden toch blijven ze er hier nog steeds in geloven!

Ons bedje staat gespreid, we hebben al een keer het thermale water uitgeprobeerd en we gaan nu genieten van een welverdiende nachtrust die wordt opgeluisterd met het zalige rustgevende geluid van krekels! Maar de kans is groot dat we vanavond dus op menig Facebook-pagina te bewonderen zijn!! ;-)))

Turkish Delight

We waren nog maar net terug en nu wenkt onze Turkse partner. Het Comenius-team staat dan ook weer op het punt boarding-kaarten te overhandigen en security controles te ondergaan. Het zal velen wel opgevallen zijn dat er maar twee weken tussen terugkomst van vorige meeting en dit vertrek zitten. Oorspronkelijk zou dit het eerste bezoek van het schooljaar zijn geweest! Maar ja, weet u het nog, een vulkaan gooide wat roet in het eten! En dus ook in de Comenius-planning!

Turkije spreekt zeker velen tot de verbeelding: een zonnige vakantie-bestemming, heerlijk ruikende muntthee, Kebab om je vingers van af te likken,aantrekkelijke buikdanseressen, gezellige badhuizen, mierzoete baklava, rond snuisteren in de lawaaierige soeks waar het naar vele specerijen ruikt en natuurlijk het overheerlijk turks fruit!!! Sommige van deze dingen zullen we zeker ook op deze reis aan een smaak- of belevingstest mogen onderwerpen. Maar...

Het Comenius-team heeft nog andere voorstellingen bij het horen van de naam Turkije. Want het afgelopen jaar hebben onze Turkse partners ons wel een pak verteld over wat er educatief zoal leeft. Wat we ondertussen al uit betrouwbare bron weten is.....

- dat er in Turkije in principe geen leerlingen met ASS zijn/bestaan. Zoals dat met nog een aantal andere dingen het geval is.
- dat er in Turkije een grote onderwijshervorming aan de gang is. Met als gevolg dat wij een pak nieuwe gezichten zullen te zien krijgen.
- dat leerkrachten jarenlang nooit hebben mogen kiezen in welke school en in welke regio ze les mochten geven. (dit is ook nog het geval in sommige landen!)
- dat You-tube nog wel eens geblokkeerd wordt maar dat zelfs de Turkse ministers durven toe te geven dat ze weten hoe ze wel kunnen genieten van het grensoverschrijdende film-kanaal!
- dat er leerkrachten zijn die soms in zes scholen tegelijkertijd les geven om een volle lesrooster bij mekaar te krijgen.
- dat ze opgekleed (kostuum voor de heren en voor de dames een mooi mantelpakje) naar de klas trekken om er les te geven.
- dat onze Kebab, waarvoor wij hier bereid zijn centjes op de toonbank te leggen, in hun ogen niet de 'echte' Kebab is.
- dat ze een uitgesproken mening hebben over het toetreden bij de EU!
- dat ze nog heel veel moeten bijleren maar dit ook bereid zijn te doen.

We nemen dan ook deze keer een pak info/materiaal mee waarmee we deze partner hopen een handje toe te steken. Maar ook wij hopen deze keer wat bij te leren van een totaal andere aanpak. Daarnaast zal onze Turkse gastheer zeker en vast laten proeven van de zo gekende gastvrijheid en gaan we zeker aan de lijve mogen ondervinden wat een echte Kebab is. Mocht er nog wat tijd over zijn dan lopen we ook even het Turks badhuis binnen.

De volgende dagen zenden we dan ook uit vanuit het Turkse Koprubasi! Aan het programma te zien zijn ze daar ginder klaar om ons te ontvangen. We nemen deze keer een PC mee. Mocht er vlot mail-verkeer mogelijk zijn, dan gaat u zeker en vast nog van ons horen.

Alvast bedankt aan alle collega's die weer voor ons willen inspringen!!! U bent gewoonweg fantastisch!

P.S.: En nu maar hopen dat de lokum, baklava en muntthee ook op de vergadertafel staan!! ;-))

Wordle

Wat tot nu toe aan bod kwam ...

Op naar de volgende locatie

Op dinsdag 19 oktober vertrekt alweer een delegatie op Comeniusreis.  Nogal snel na het vorige bezoek zal je zeggen, maar dat hebben we te danken aan de aswolk vorig jaar waardoor de toen geplande reis naar Rimini niet kon doorgaan.

Deze keer trekken we naar Koprubasi, een plaats in het arrondissement Manisa in Turkije.


Meeting Turkije weergeven op een grotere kaart

We hadden wel verwacht dat de Turken ons zouden trakteren op hun ongelooflijke gastvrijheid.  Een eerste blik op het hotel toont ons dat we goed zullen slapen: http://www.lidyatermalotel.com/index/default.aspx  Niet vergeten onze zwemkledij in te pakken zodat we 's avonds nog wat kunnen stomen!

Het zal een zware reis worden.  We vertrekken in Brussel, vliegen dan naar Istanbul en stappen dan over op een ander vliegtuig naar Izmir.  In Izmir wacht Ahmet ons en de anderen op waarna we een rit van 2 uur met een minibusje aanvatten richting hotel.

De afstanden in Turkije zijn erg groot.  De vergaderingen zullen in het hotel plaats vinden zodat we ons alleen moeten verplaatsen voor de bezoeken aan de school en de andere organisaties.  een programma volgt snel!

Een Eindeloze Missie.....

De wasmand puilt weer uit en de camera's worden al gedownload, de eerste souvenirs zijn overhandigd en de post (inclusief de digitale) is ook beantwoord. We zijn terug thuis en dit betekent dan ook terug naar de realiteit.

DUS... geen Nutella-ijsjes meer of tussendoor eventjes naar het zeezicht om diep adem te kunnen halen. Ook niet meer drie, of zelfs maar proberen vijf talen door mekaar te praten. Gedaan van het vliegtuig op de trein te stappen, vervolgens naar de bus te rennen, een taxi in te springen en dan je stevige wandelschoenen aan te trekken om dan nog een paar kilometer te stappen!

Het waren zeker en vast boeiende dagen. Italië heeft zich zeker en vast educatief blootgegeven. Als sinds de jaren 70 geen buitengewoon onderwijs meer en er bestaan zelfs geen psychiatrische instellingen voor jongeren meer. Dat laatste vonden we nog 'vreemder'! Of hebben we dit misschien niet goed begrepen? Medicatie op school? Nog niet echt van doen gehad? Uhm, uhm???

Tijdens een Comeniusproject heb je het voorrecht om eens bij een ander te mogen rondneuzen. Om je blik te mogen verruimen en ideetje te mogen sprokkelen. Het zit hem soms in heel kleine dingen die je brein weer een 'boost' geven. Zelfs bij het verorberen van een groot stuk pizza of een zoete ontbijtkoek kan er soms een lichtje gaan branden.

Toch geeft Comenius geen pasklare antwoorden. Het brengt wel mensen uit de onderwijswereld samen. Met in de hoop dat ze proberen iets te doen met hetgeen dat ze samen ontdekken. Maar samen reizen doorheen het enorm gedifferentieerde educatieve landschap is niet altijd evident en onderweg kom je toch wel regelmatig een hindernis tegen. Soms kan je dan gelukkig terugvallen op de ervaring van andere reisgenoten. Het gebeurt ook wel eens dat jij blijkt degene te zijn waar anderen hulp aan vragen.

In je eigen school is het werk dan ook nooit af. Er zal altijd wel iets zijn dat we moeten anders proberen te doen, aanpassen, verbeteren, innoveren, aanvullen, opstarten, invoeren, testen, integreren, evalueren, verwerken, optimaliseren,.... Een eindeloze lijst van werkwoorden die in thuishoren in het educatieve woordenboekje.

Je deelt dan ook veel in een Comenius-project. En het gaat er niet altijd over rozengeur en maneschijn. Er zijn soms wel eens mensen die ook wel kritische opmerkingen geven en je proberen te doen inzien dat wat jij een goede aanpak vindt wel eens anders ook zou kunnen of mogen. Kritiek krijg je zeker! Je mag er van op aan dat de Belgische aanpak in een Comenius-project niet altijd door iedereen wordt geapprecieerd. Het is meestal het Nationaal Agentschap die hier ons op blijven wijzen!

In een Comenius-project zijn er voorstanders en tegenstanders. Je komt overal mensen tegen die staan te springen om samen de kar te trekken. Maar evenzeer mensen die even liever op de rem willen gaan staan. Zij kijken de kat uit de boom en wachten liever af. Dat hoort er bij omdat dit je in het onderwijs nu net niet over een nachtje ijs kan en mag gaan. Berekende risico's nemen is nu eenmaal de veiligere optie om iets tot een goed einde te kunnen brengen.

Toch hebben we veel gemeen. In ieder land droomt men van een school waar het goed is om samen te werken en leerlingen iets bij te brengen dat voor de rest van hun leven hen mag en kan bijblijven. Een missie die nooit eindigt..... of om dan toch te mogen eindigen met een enkele wijze educatieve woorden van B.F. Skinner: 'Education is what survives when what has been learned has been forgotten'.


P.S.: Voor ons (Lut, Ilse en Caroline) was het een onderwijs-reis die ons naar vele plekken bracht. Eén bijzonder plekje (eentje met stip en heel veel sterretjes) waar we even samen stil waren, was hoog boven de wolken in San Marino (!) terwijl de zon onderging! De'La Dolce Vita'-attitude en de Italiaanse zon hebben we ook uitgepakt! Nu ze nog proberen vast te houden in de komende donkere en koude herfst- en wintermaanden!

Nieuwe materialen

De Comenius boost zet zich door en terwijl de collega's in Rimini de ogen, oren en smaakpapillen de kost geven probeert het thuisfront de website wat aan te dikken.  Kwestie van het goede voorbeeld te geven.
Het vertaalwerk is het moeilijkst, maar tot nu toe slaan we ons er nog doorheen.  De website is aangevuld met een verslagje, de vertaalde intake, een pagina over de bosklassen, een video over het programma pictoselector en een affiche voor de werkomgeving.
Alweer een stap dichter bij de uitwisseling hoop ik!

Dank toch aan de collega's die ginder alweer wat technische gesprekken hebben gevoerd en de digitale problemen de wereld uitgeholpen hebben!

Geniet allemaal mee van http://www.autautaut.com/