Eindelijk zijn alle foto's verzameld en kan je ze bekijken in deze voorstelling.
De foto's met leerlingen komen achter gesloten deuren op Smartschool.
Posts tonen met het label Turkije. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Turkije. Alle posts tonen
woensdag 10 november 2010
vrijdag 22 oktober 2010
Stallie, doe iets!
Zo begon de laatste meetingdag in Turkije. De vermoeidheid slaat toe waardoor de domste dingen, zoals het openen van de deur naar de toiletten, niet meer lukken.
Alweer stapten we op ons busje voor een stevige reis naar Manisa. Daar bezochten we een centrum voor autisme: OCEM. Je kan het centrum vergelijken met een klein dorpje. In een weidse vlakte tussen enkele bergen staan enkele gebouwen. In deze gebouwen vinden we een veelheid van zaken terug: kleuterklassen, lokalen voor 7- tot 15-jarigen, werkateliers voor 15-plussers. Verder zagen we ook een serre, een voetbalveld, een sporthal in aanbouw, een aula, ... Het hele centrum kwam tot stand door (dit klinkt onvoorstelbaar, ik weet het) Caritas International. De katholieke organisatie financierde een moslim organisatie. Mooi gebaar toch, niet waar? Een andere weldoener is Mehmet Okur, een Turks bekend basketbalspeler.
Op het terrein liepen ook enkele honden en katten rond en werkte men met paarden. Ook een zwembad behoorde tot de standaarduitrusting. We bezochten een hout-metaalatelier waar men allerlei zaken fabriceerde gemaakt van resten. Recyclage is een steeds weerkerend thema in dit centrum. Verder werden ook hier alweer de plastic schoenbeschermers gemaakt die in de hele regio op veel plaatsen gebruikt worden.
Na de heel erg interessante rondleiding keuvelden we nog wat na bij uiteraard een tasje Turkse thee. Daarna weer de bus op richting Manisa centrum voor een echte Turkse Kebap. De onze lijkt er niet eens op van ver! Nog even de lokale winkeltjes bezoeken en dan alweer de bus op voor de terugrit naar het hotel.
In het hotel werden we opgewacht door collega's van de gastschool aangevuld met enkele oud-collega's: Bülent en Mahmut. Ze vergezelden ons tijdens het diner en leerden de groep enkele Turkse dansen aan.
En zo eindigde de laatste meetingdag. Morgenvroeg staat er hopelijk alweer een busje of iets dergelijks op ons te wachten zodat we op de luchthaven geraken. Om 7 uur vatten we de terugreis aan, een pak ervaringen en indrukken rijker. Merhaba Turkije!!
Alweer stapten we op ons busje voor een stevige reis naar Manisa. Daar bezochten we een centrum voor autisme: OCEM. Je kan het centrum vergelijken met een klein dorpje. In een weidse vlakte tussen enkele bergen staan enkele gebouwen. In deze gebouwen vinden we een veelheid van zaken terug: kleuterklassen, lokalen voor 7- tot 15-jarigen, werkateliers voor 15-plussers. Verder zagen we ook een serre, een voetbalveld, een sporthal in aanbouw, een aula, ... Het hele centrum kwam tot stand door (dit klinkt onvoorstelbaar, ik weet het) Caritas International. De katholieke organisatie financierde een moslim organisatie. Mooi gebaar toch, niet waar? Een andere weldoener is Mehmet Okur, een Turks bekend basketbalspeler.
Op het terrein liepen ook enkele honden en katten rond en werkte men met paarden. Ook een zwembad behoorde tot de standaarduitrusting. We bezochten een hout-metaalatelier waar men allerlei zaken fabriceerde gemaakt van resten. Recyclage is een steeds weerkerend thema in dit centrum. Verder werden ook hier alweer de plastic schoenbeschermers gemaakt die in de hele regio op veel plaatsen gebruikt worden.
Na de heel erg interessante rondleiding keuvelden we nog wat na bij uiteraard een tasje Turkse thee. Daarna weer de bus op richting Manisa centrum voor een echte Turkse Kebap. De onze lijkt er niet eens op van ver! Nog even de lokale winkeltjes bezoeken en dan alweer de bus op voor de terugrit naar het hotel.
In het hotel werden we opgewacht door collega's van de gastschool aangevuld met enkele oud-collega's: Bülent en Mahmut. Ze vergezelden ons tijdens het diner en leerden de groep enkele Turkse dansen aan.
En zo eindigde de laatste meetingdag. Morgenvroeg staat er hopelijk alweer een busje of iets dergelijks op ons te wachten zodat we op de luchthaven geraken. Om 7 uur vatten we de terugreis aan, een pak ervaringen en indrukken rijker. Merhaba Turkije!!
donderdag 21 oktober 2010
Hop on hop off
In elke grote stad kan je de hop on hop off bus nemen om van de ene naar de andere bezienswaardigheid te trekken. Vandaag hadden onze Turkse partners een bus georganiseerd om van de ene naar de andere school te reizen. Hoewel het soms leek alsof wij zelf de bezienswaardigheden waren, hebben we toch weer een hoop indrukken opgedaan.
We zijn de dag gestart in het RAM, een soort plaatselijk CLB. Zij behandelen 450.000 studenten en slagen erin om in een half uur een test af te nemen van studenten waarna ze een rapport opstellen. Daarna trokken we naar een school voor buitengewoon onderwijs. In deze school zaten kinderen vanaf 3 jaar. Daarna is er voor elke leeftijd wat wils tot zelfs volwassenen toe. Tijdens een soort volwassenenwerking worden jobvaardigheden bijgebracht. We sloten ons bezoek daar af met een concert van het schoolkoor.
Na de 'special needs school' waar we nog even tussendoor wat plaatselijke hapjes te verorberen kregen, was er een lunch voorzien (voor zover we dat nog op kregen) in een gewone secundaire school. Ook daar waren we een enorme attraktie.
Na de lunch trokken we naar het langverwachte rehabilitation center. Logopedie kwam er niet echt aan bod, wel veel kiné. Verder werd er individueel gewerkt aan schoolse vaardigheden. Na nog meer koekjes bracht de bus ons naar het hotel voor de projectmeeting. We bespraken nog enkele details over de website die nu trouwens zeer vlot werkt en we stelden enkele deadlines. We regelden nog wat praktische zaken voor het bezoek aan ons land en besloten daarna dat de dag voldoende gevuld was geweest en onze hoofden wat rust konden gebruiken.
Morgen bezoeken we nog een andere ondersteunende instantie in Manisa en krijgen we ook wat vrije tijd om de souvenirs voor het thuisfront te bemachtigen. 's Avonds hebben we een diner met de collega's van de Turkse partnerschool. Ook enkele oud-collega's van de school en de oud-directeur die we vorig jaar hebben ontmoet zullen aansluiten. Het belooft een gezellige avond te worden!
Zaterdagochtend zijn we vroeg uit de veren om de terugreis aan te vatten. Als alles goed gaat vertrekt onze bus om 7 uur in het hotel en zijn we om 9 uur in de luchthaven. Om 11 uur gaan we de lucht in en om 13.30 uur landen we weer. En 's avonds begroeten we jullie, waarschijnlijk heel erg moe, op de fuif.
De foto's zijn aangevuld met enkele kiekjes van vandaag.
We zijn de dag gestart in het RAM, een soort plaatselijk CLB. Zij behandelen 450.000 studenten en slagen erin om in een half uur een test af te nemen van studenten waarna ze een rapport opstellen. Daarna trokken we naar een school voor buitengewoon onderwijs. In deze school zaten kinderen vanaf 3 jaar. Daarna is er voor elke leeftijd wat wils tot zelfs volwassenen toe. Tijdens een soort volwassenenwerking worden jobvaardigheden bijgebracht. We sloten ons bezoek daar af met een concert van het schoolkoor.
Na de 'special needs school' waar we nog even tussendoor wat plaatselijke hapjes te verorberen kregen, was er een lunch voorzien (voor zover we dat nog op kregen) in een gewone secundaire school. Ook daar waren we een enorme attraktie.
Na de lunch trokken we naar het langverwachte rehabilitation center. Logopedie kwam er niet echt aan bod, wel veel kiné. Verder werd er individueel gewerkt aan schoolse vaardigheden. Na nog meer koekjes bracht de bus ons naar het hotel voor de projectmeeting. We bespraken nog enkele details over de website die nu trouwens zeer vlot werkt en we stelden enkele deadlines. We regelden nog wat praktische zaken voor het bezoek aan ons land en besloten daarna dat de dag voldoende gevuld was geweest en onze hoofden wat rust konden gebruiken.
Morgen bezoeken we nog een andere ondersteunende instantie in Manisa en krijgen we ook wat vrije tijd om de souvenirs voor het thuisfront te bemachtigen. 's Avonds hebben we een diner met de collega's van de Turkse partnerschool. Ook enkele oud-collega's van de school en de oud-directeur die we vorig jaar hebben ontmoet zullen aansluiten. Het belooft een gezellige avond te worden!
Zaterdagochtend zijn we vroeg uit de veren om de terugreis aan te vatten. Als alles goed gaat vertrekt onze bus om 7 uur in het hotel en zijn we om 9 uur in de luchthaven. Om 11 uur gaan we de lucht in en om 13.30 uur landen we weer. En 's avonds begroeten we jullie, waarschijnlijk heel erg moe, op de fuif.
De foto's zijn aangevuld met enkele kiekjes van vandaag.
woensdag 20 oktober 2010
(School-)Busje komt zo
Dag 1 van het officiële programma zit er op! En we hebben al heel wat gezien, geroken, gevoeld, geproefd en geobserveerd. Eenmaal op de bus met de juiste chauffeur, begonnen we er aan! Na een avontuurlijke (soms dachten we even dat de bus het zou begeven!) rit doorheen het heuvelachtige landschap arriveerden we dan in Koprubasi Ataturk Primary School. De ontvangst was warm en heel hartelijk! Heel het lerarenkorps en vele leerlingen stonden ons op te wachten. De eau de cologne stroomde met de liters en we kregen al snel de eerste 'authentic' lokum te verorberen.
Allemaal heel enthousiaste gezichten en vooral nieuwsgierige blikken. Binnen de kortste keren hadden we de indruk dat het volledige dorp gemobiliseerd was om ons te verwelkomen. We kregen een school te zien waar we soms wel eventjes van schrokken. Om niet te zeggen dat het menig TAC'er een nachtmerrie zou bezorgen. Maar toch waren er weer zo van die heel bijzondere momenten. Een kleine greep uit het assortiment van Turkse onderwijs-impressies:
- 'special needs'-leerlingen zijn eigenlijk niet verplicht om naar school te komen. Ze worden wel enorm gestimuleerd om te komen!
- leerplicht tot 14 jaar! Wat daarna volgt dat is voor morgen!
- dat omwille van de onderwijshervorming de school momenteel heel wat leerkrachten mist om de school draaiende te houden. Maar de kinderen blijven wel komen!
- dat de kinderen ook hier hun schooluniform 'pimpen' met coole opstrijkprentjes of kanten boordjes. En sommigen dragen zelfs een das!
- dat in dit eerder bouwvallig ogende gebouw bijna ieder klaslokaal een 'clever-board' had. Over contrasten gesproken!
- dat ouders van 'special needs'-kinderen maandelijks een financiële bijdrage ontvangen zodat ze het belang inzien van onderwijs!
- dat de afstanden tussen school en thuis niet te onderschatten zijn!
- dat in ieder klaslokaal nog vele prenten van hun geliefde grote hervormer 'Ataturk' hangen.
- ....
Daarnaast zorgden onze Turkse gastheren (vele mannen in het straatbeeld, weinig vrouwen!) en vrouwen er voor dat we de lokale culinaire specialiteiten mochten proeven. We werden menig maal gefotografeerd en dit vooral door de leerlingen zelf! In de meeste klaslokalen werden we opgewacht met de grote glimlach op het gezicht. Werden we achtervolgd met vragen zoals 'Where are you from?' of 'What is your name?'. Kregen we kunstwerkjes overhandigd en zijn we nu ook gevrijwaard van het kwade door het zelfgemaakte armbandje met het beschermende 'evil eye' erin verwerkt.
Als kers op de taart werden we nog door enkele super enthousiaste leerlingen verrast met een mini gitaar concert! Het enthousiasme en de vreugde die daar in een klaslokaal te voelen was en dat vooral van de leerlingen kwam dat deed even de vermoeidheid vergeten.
Dus vandaag vonden we in het onherbergzame Turkije een bijzondere school terug waar kinderen vooral mogen thuiskomen. Het kinderrecht onderwijs wordt hier een heel warm hart toegedragen en ook al zal men pas het komende kalenderjaar weer pas de nodige krachten vinden toch blijven ze er hier nog steeds in geloven!
Ons bedje staat gespreid, we hebben al een keer het thermale water uitgeprobeerd en we gaan nu genieten van een welverdiende nachtrust die wordt opgeluisterd met het zalige rustgevende geluid van krekels! Maar de kans is groot dat we vanavond dus op menig Facebook-pagina te bewonderen zijn!! ;-)))
Allemaal heel enthousiaste gezichten en vooral nieuwsgierige blikken. Binnen de kortste keren hadden we de indruk dat het volledige dorp gemobiliseerd was om ons te verwelkomen. We kregen een school te zien waar we soms wel eventjes van schrokken. Om niet te zeggen dat het menig TAC'er een nachtmerrie zou bezorgen. Maar toch waren er weer zo van die heel bijzondere momenten. Een kleine greep uit het assortiment van Turkse onderwijs-impressies:
- 'special needs'-leerlingen zijn eigenlijk niet verplicht om naar school te komen. Ze worden wel enorm gestimuleerd om te komen!
- leerplicht tot 14 jaar! Wat daarna volgt dat is voor morgen!
- dat omwille van de onderwijshervorming de school momenteel heel wat leerkrachten mist om de school draaiende te houden. Maar de kinderen blijven wel komen!
- dat de kinderen ook hier hun schooluniform 'pimpen' met coole opstrijkprentjes of kanten boordjes. En sommigen dragen zelfs een das!
- dat in dit eerder bouwvallig ogende gebouw bijna ieder klaslokaal een 'clever-board' had. Over contrasten gesproken!
- dat ouders van 'special needs'-kinderen maandelijks een financiële bijdrage ontvangen zodat ze het belang inzien van onderwijs!
- dat de afstanden tussen school en thuis niet te onderschatten zijn!
- dat in ieder klaslokaal nog vele prenten van hun geliefde grote hervormer 'Ataturk' hangen.
- ....
Daarnaast zorgden onze Turkse gastheren (vele mannen in het straatbeeld, weinig vrouwen!) en vrouwen er voor dat we de lokale culinaire specialiteiten mochten proeven. We werden menig maal gefotografeerd en dit vooral door de leerlingen zelf! In de meeste klaslokalen werden we opgewacht met de grote glimlach op het gezicht. Werden we achtervolgd met vragen zoals 'Where are you from?' of 'What is your name?'. Kregen we kunstwerkjes overhandigd en zijn we nu ook gevrijwaard van het kwade door het zelfgemaakte armbandje met het beschermende 'evil eye' erin verwerkt.
Als kers op de taart werden we nog door enkele super enthousiaste leerlingen verrast met een mini gitaar concert! Het enthousiasme en de vreugde die daar in een klaslokaal te voelen was en dat vooral van de leerlingen kwam dat deed even de vermoeidheid vergeten.
Dus vandaag vonden we in het onherbergzame Turkije een bijzondere school terug waar kinderen vooral mogen thuiskomen. Het kinderrecht onderwijs wordt hier een heel warm hart toegedragen en ook al zal men pas het komende kalenderjaar weer pas de nodige krachten vinden toch blijven ze er hier nog steeds in geloven!
Ons bedje staat gespreid, we hebben al een keer het thermale water uitgeprobeerd en we gaan nu genieten van een welverdiende nachtrust die wordt opgeluisterd met het zalige rustgevende geluid van krekels! Maar de kans is groot dat we vanavond dus op menig Facebook-pagina te bewonderen zijn!! ;-)))
woensdag 6 oktober 2010
Op naar de volgende locatie
Op dinsdag 19 oktober vertrekt alweer een delegatie op Comeniusreis. Nogal snel na het vorige bezoek zal je zeggen, maar dat hebben we te danken aan de aswolk vorig jaar waardoor de toen geplande reis naar Rimini niet kon doorgaan.
Deze keer trekken we naar Koprubasi, een plaats in het arrondissement Manisa in Turkije.
Meeting Turkije weergeven op een grotere kaart
We hadden wel verwacht dat de Turken ons zouden trakteren op hun ongelooflijke gastvrijheid. Een eerste blik op het hotel toont ons dat we goed zullen slapen: http://www.lidyatermalotel.com/index/default.aspx Niet vergeten onze zwemkledij in te pakken zodat we 's avonds nog wat kunnen stomen!
Het zal een zware reis worden. We vertrekken in Brussel, vliegen dan naar Istanbul en stappen dan over op een ander vliegtuig naar Izmir. In Izmir wacht Ahmet ons en de anderen op waarna we een rit van 2 uur met een minibusje aanvatten richting hotel.
De afstanden in Turkije zijn erg groot. De vergaderingen zullen in het hotel plaats vinden zodat we ons alleen moeten verplaatsen voor de bezoeken aan de school en de andere organisaties. een programma volgt snel!
Deze keer trekken we naar Koprubasi, een plaats in het arrondissement Manisa in Turkije.
Meeting Turkije weergeven op een grotere kaart
We hadden wel verwacht dat de Turken ons zouden trakteren op hun ongelooflijke gastvrijheid. Een eerste blik op het hotel toont ons dat we goed zullen slapen: http://www.lidyatermalotel.com/index/default.aspx Niet vergeten onze zwemkledij in te pakken zodat we 's avonds nog wat kunnen stomen!
Het zal een zware reis worden. We vertrekken in Brussel, vliegen dan naar Istanbul en stappen dan over op een ander vliegtuig naar Izmir. In Izmir wacht Ahmet ons en de anderen op waarna we een rit van 2 uur met een minibusje aanvatten richting hotel.
De afstanden in Turkije zijn erg groot. De vergaderingen zullen in het hotel plaats vinden zodat we ons alleen moeten verplaatsen voor de bezoeken aan de school en de andere organisaties. een programma volgt snel!
Abonneren op:
Posts (Atom)