Murphy in de valies

Tijdens onze allerlaatste projectmeeting besloten we een extra reiziger mee te nemen: Murphy.  Het begon al in Charleroi.  Georganiseerd als we zijn hadden we besloten mooi op tijd te vertrekken.  Om 6 uur vertrok de 'bus' via Mechelen richting Overijse om daarna de luchthaven op te zoeken.  Alles lukte goed, een kleine niet aangegeven omleiding buiten beschouwing gelaten, en we waren zoals gepland ruimschoots op tijd in de luchthaven.  Na een tasje koffie bij Paul gingen we (ook alweer ruim op voorhand) naar de security.  Toen werden we geconfronteerd met post-Osama-stress.  Nog nooit hebben we zoiets gezien.  De rij was geweldig lang en het duurde ook allemaal geweldig lang.  De Osama stress sloeg na ongeveer een uur ook over op ons vermits de kans dat we niet op tijd op ons vliegtuig zouden zitten met de minuut groter werd.  De bereidwilligheid van het plaatselijke security personeel was niet echt overtuigend te noemen, om niet te zeggen onbestaand.  In tegendeel ...  Van zodra we aanhaalden dat we echt wel heel dringend op dat vliegtuig moesten ging alles zo mogelijk nóg trager.  Vooral lippenstift en een peer van onbekend merk bleken een bedreiging te vormen voor de mensheid.  Een plastic zakje van 2 euro zou dat probleem verhelpen.  An en Inge renden al naar de gate in de hoop de mensen daar te kunnen overtuigen dat ze moesten wachten op de andere twee collega's.  Mits genoeg geratel over security personeel dat 'faché' was hebben we toch de tijd kunnen rekken.  Marc en Caroline kwamen aangerend en we mochten het vliegtuig nog op.  OEF!
Wind, wolken en bergen leverden zoals altijd behoorlijk wat turbulentie op.  Na een vlotte vlucht kwamen we hotsend op Italiaanse bodem terecht.  Alweer OEF!  Tijd voor een eerste Italiaanse panini.  Die vonden we recht tegenover het treinstation.  Het vlees op sommige panini's was moeilijk klein te krijgen, maar de inwendige mens was alvast versterkt.
Dan maar weer naar het station waar we nog rustig de tijd zouden hebben om een drankje te kopen vermits onze trein naar Italiaanse gewoonte 25 minuten vertraging had.  Met 4 op een rij stonden we naar het aankondigingenbord te kijken tot men ons minstens zou vertellen op welk perron de trein werd verwacht.  Gelukkig waren we tijdig terug in het station, want al starend naar het bord kregen we te zien dat de trein plots versneld was en de vertraging nog maar 15 minuten bleek te zijn.  Het perron?  Dat bleef een raadsel!  2 minuten voor de vertrektijd kregen we toch nog voldoende info om naar het juiste perron te rennen.  De trein is altijd een beetje reizen, ook in Italië.  Nadat de koffer op wieltjes van Marc na een remactie van de trein even door het compartiment reed kregen we de conducteur op bezoek.  Een vriendelijke man die in vlot Italiaans een hele uitleg begon te doen over het valideren van ticketjes en boetes van 147 euro.  Gelukkig kan je als buitenlander doen alsof je het helemaal niet begrijpt.  Vriendelijk lachen, dom kijken en na nog wat meer vlot Italiaans wenste hij ons een goede reis!
Aankomst in Rimini: eindelijk!  Even opfrissen in het hotel en daarna een wandelingetje in de buurt.  Op het strand troffen we enkele 'die hards' aan die al lagen te zonnen.  Wij hebben het bij een terrasje gehouden met zicht op enkele Italiaanse mannen die Bocce speelden.  Na een lekkere pizza/pasta troffen we onze Italiaanse gastvrouwen in het hotel.  We overliepen het programma, kregen enkele nuttige tips en maakten afspraken voor onze eerste meetingdag morgen.
Dan maar vroeg naar bed, zonder Osama en Murphy!  De dag was erg lang en de post-Osama-stress laat zijn sporen na.  Morgen verdiepen we ons in het thema 'sociale vaardigheden' en brengen de verschillende landen in een presentatie voor hoe zij hier op school rond werken.  Verder bezoeken we de school van ons gastland.  We kijken er naar uit!